Srpske crkve i manastiri u okolini Kopaonika

Srpski srednjevekovni manastiri bili su crkveno-administrativni centri, sedišta patrijarha, mitropolita i episkopa. U njima su sahranjeni brojni srpski vladari, vlastela i crkveni velikodostojnici. Manastiri su čuvali nacionalnu svest i pravoslavnu tradiciju. Tu su se održavali narodni zborovi i skupštine na kojima su donete mnoge važne odluke, a veliki broj crkvenih velikodostojnika i običnih monaha predvodio je narod u mnogim važnim istorijskim momentima.

Manastiri su vekovima bili glavna učilišta, a njihovi kaluđeri prvi učitelji. Posle odlaska Turaka u njima su osnovane prve osnovne škole i prve umetničke radionice. Inoci su u manastirskim kelijama vekovima prepisivali hiljade bogoslužbenih knjiga. Arhitektura manastira pratila je stilske promene od vizantijskog nasleđa do danas, fresko-slikarstvo predstavljalo je u vreme kada je nastalo najviši slikarski domet u Evropi, a manastirske riznice značile su umetnički i duhovni kapital. Osim svega nabrojanog, a moguće je da je to trebalo prvo pomenuti, srpski manastiri su predstavljali glavna mesta molitve.

Danas su manastiri još uvek molitvena mesta, ali su prvenstveno važan deo srpske baštine, pa samim tim i nacionalnog identiteta, te važan deo naše istorije.

U blizini Kopaonika mogu se obici sledeće crkve i manastiri:

 

Crkva svetih Apostola Petra i Pavla kod Novog Pazara

 

 

Rastko i Stefan Nemanjić nisu prvi graditelji srpskih svetinja. Dva kilometra od centra Novog Pazara nalazi se Crkva svetih Apostola Petra i Pavla, najstarija sačuvana hrišćanska sakralna građevina na Balkanu – njen najraniji, do sada otkriveni, deo potiče iz X veka. Okruživale su je zidine, što znači da je bila manastirski katolikon.Crkva ima tri sloja fragmentarno sačuvanog živopisa fresaka, rađenih od X do XIV veka. One ne dosežu vrh srpskog fresko-slikarstva, ali su važne kao početak naše srednjevekovne umetnosti. U njoj je kršten Nemanja po pravoslavnom obredu, u njoj je odlučeno da se bogumilska jeres silom iskoreni i tu je Nemanja predao presto sinu Stefanu.

 

Stara Pavlica kod Raške

Manastir Stara Pavlica se nalazi u selu Pavlici, na stenovitoj zaravni iznad Ibra, 6 km severno od Raške. Pretpostavlja se da potiče iz prednemanjićke ere ili je podignut na samom početku njihove vladavine Nemanjića, krajem XII veka. Manastir se prvi put pominje se u darovnoj povelji kralja Stefana Prvovenčanog, a delovi njegove crkve su obnovljeni tokom 70-ih godina XX veka.

U sklopu manastira se nalazi crkva posvećena svetim apostolima Petru i Pavlu. Ne zna se tačno ko je podigao ovu crkvu. Stilske analize na osnovu analogije sa drugim objektima u Grčkoj, koji imaju sličan arhitektonski koncept, su temelj tvrdnji da je crkva bila tu ranije nego što je Stefan Nemanja došao u Ibarsku dolinu. Stara Pavlica ima u osnovi oblik jednobrodne bazilike, krstastog raspona, sa kubetom i četiri stuba. Na istočnoj strani imala je tri apside, srednja je bila najveća. Imala je trostrani oblik sa prozorima, dok su leva i desna bile manje i bez prozora. Kamen, cigla i opeka predstavljaju osnovni građevinski materijal. U Staroj Pavlici se nalaze i fragmentarno sačuvane freske, koje poseduju nesumnjivu likovnu vrednost.

U blizini manastira Stara Pavlica se nalazi i manastir Nova Pavlica, koji su krajem XIV veka podigli braća Musići kao svoju zadužbinu u koju se povukla i zamonašila njihova majka i sestra kneza Lazara (1371—1389) Dragana.

 

Đurđevi stupovi kod Novog Pazara

Prema Stefanu Prvovenčanom manastir je ispunjenje zaveta njegovog oca: dok je Nemanja bio zatočen u pećini, zavetovao se Svetom Georgiju da će mu, ako ga spase, sazidati crkvu. Posle crkve, Nemanja je sazidao i trpezariju, zgradu za stanovanje i cisterne, ogradio je manastir zidom sa odbrambenom kulom.

Na ktitorskoj ploči piše da je gradnja završena 1171. godine.

Drugi ktitor Đurđevih stupova, kralj Dragutin, dogradio je crkvu. Crkva je jednobrodna, sa trodelnim oltarom, naosom i bočno postavljenim vestibilima, te pripratom sa dve kule – prvi primerak i osnova Raške škole. Karakteristične manastirske kule, stupovi po kojima je manastir dobio ime, elipsasta kupola hrama, nepravilan oblik oltarskog prostora i specifično rešenje centralne kupole predstavljaju graditeljske inovacije onog vremena.

Freske iz priprate svrstane su u najbolja ostvarenja tog vremena. Kralj Dragutin je sazidao i novu trpezariju, a ulaznu kulu pretvorio u kapelu sa grobnicom za sebe. Njegovo telo preneto tu je 1316. godine iz Srema gde je stolovao i sahranjeno u Stupovima. Posle Austro-turskog rata manastir je napušten i sve do druge polovine prošlog veka važio je za ruševinu. Kako piše na sajtu manastira, nakon 830 godina postojanja, 300 godina u ruševinama i 40 godina obnove, Stupovi su danas oživeli i delimično su obnovljeni.

Studenica kod Ušća

Opisujući mesto koje je njegov otac izabrao za manastir, a koje se nalazi na desnoj obali Studenice četrdesetak kilometara od Kraljeva, Sava kaže: „… Bilo je ovo mesto kao pusto lovište zverova. Kada je došao u lov gospodin naš i samodržac Stefan Nemanja koji je vladao svom srpskom zemljom, i kada je on lovio ovde, izvoli mu se da u ovom pustom mestu sagradi ovaj manastir“.

Prvo je sazidan zid, gotovo kružni, ojačan kulama od kojih je ulazna bila višespratna. U sredinu je postavio crkvu posvećenu Bogorodici, a uz zidove trpezariju, kuhinju, konake i radionice, dok je kamenim cevima sproveo vodu do porte.

Bogorodičina crkva, nevelikih dimenzija, objedinila je osobenosti vizantijskog podneblja i ovog u kojem je nastala: jednobrodna bazilika sa kubetom, spolja zidana od blokova belog radočelskog mermera, a unutra obložena bigarnim kvadrima.

Prvi deo radova završen je do 1186. kada je Nemanja ustupio presto sinu Stefanu i otišao u Hilandar, ostavivši mu u amanet da završi ono što je on započeo.

Posle novog kralja manastir su dograđivali i ulepšavali i veliki knez Vukan i kraljevi Radoslav i Milutin. Kralj Radoslav je izgradio trospratnu pripratu s paraklisima ispred Bogorodičinog hrama i freskama ilustrovao prenos Nemanjinih moštiju.

Pored Bogorodičine crkve nalaze se tri male crkve, paraklisi, posvećene sv. Nikoli, sv. Jovanu i Bogorodičinim roditeljima Ani i Joakimu, koja je poznata kao Kraljeva crkva po graditelju kralju Milutinu.

Sava je iz Hilandara preneo očeve mošti u Studenicu i tako joj obezbedio status Velike Lavre. Studenica postaje politički, kulturni i duhovni centar Srba. Sava je napisao Tipik, pravila o ponašanju čiji je prvi deo posvetio Nemanjinom životopisu. To je prvo srpsko književno delo.

Studenica je danas izuzetna zbog svojih fresaka. Natpis u crkvi otkriva da je njeno živopisanje započeto u vreme Nemanje, nastavljeno u vreme Vukana, a pretpostavlja se da je u oštećenom delu natpisa i ime Stefana Prvovenčanog.

Neizostavno treba spomenuti monumentalnu kompoziciju „Hristovog raspeća“ koja zauzima središnji deo zapadnog zida. Na tamnoplavoj pozadini, toplo-okerna figura Hrista i drugih učesnika religiozne drame, s naglašeno ljudskim dimenzijama stradanja i bola, ostvareno je jedno od najvećih dela evropske umetnosti 13. veka.

Žiča kod Kraljeva

Za razliku od većine naših manastira koji su građeni u teško pristupačnim predelima, Žiča se nalazi u plodnoj ravnici, na samo 6km od Kraljeva prema Mataruškoj Banji. Zadužbina je kralja Stefana Prvovenčanog (1195 – 1223) i jedna je od najvećih svetinja srpskog naroda. Gradnja glavne manastirske crkve Sv. vaznesenjazapočeta je oko 1206. godine, a završena pre 1217.g., kada je njen ktitor dobio kraljevsku krunu iz Rima.

Podignuta van grada, u manastirskom krugu, sagrađena je da bude sakralno mesto i mesto gde se posvećuju crkvene starešine i stoluju arhiepiskopi. U njoj je prvi srpski arhiepiskop Sava krunisao svog starijeg brata kao prvog srpskog kralja (1217) i posvetio episkope novoosnovanih eparhija. U Žiči su krunisana još dva srpska kralja iz dinastije Nemanjića (1169-1371), Stefanovi sinovi – Radoslav i Vladislav.
 
 
Jedna lepa stara legenda o «sedmovratoj» Žiči pripoveda da je u njoj krunisano sedam kraljeva i da su, prilikom svakog krunisanja, otvarana nova vrata kroz koja je prolazio samo krunisani vladar, pa bi ta vrata potom odmah bila zazidana.
Od manastirskog kompleksa iz srednjeg veka sačuvane su samo Crkva sv. Spasa i mala crkvica sv.Petra i Pavla. Sve ostale zgrade su novijeg porekla.
 
Po svojoj arhitekturi Žiča pripada raškoj školi. To je jednobrodna građevina sa polukružnom oltarskom apsidom na istočnoj, spoljnom pripratom sa kulom na zapadnoj i pravouganim pevničkim prostorijama na južnoj i severnoj strani. Nad središnjim delom naosa uzdiže se kupola sa osmougaonim tamburom.
 
Žiča je građena od opeke i kamena i nešto sige. Već se po odabiru materijala za gradnju vidi da je planirano da crkva bude omalterisana. Prepoznatljiva je po crvenoj boji fasade.
 
Unutrašnju dekoraciju čine freske koje su slabo očuvane, a delo su carigradskih majstora (iz 1219), manje talentovanih provincijskih majstora (1228-1233), a najznačajnije freske su i najmlađe (1309-1316) i nalaze se u glavnom delu crkve (Veliki praznici, scene iz života Hrista, stojeće svetiteljske figure i njihova poprsja). Vredan ansambl čine freske na zidovima prolaza ispod kule zvonika gde su pored Božićne himne i četrdeset mučenika sevastijanskih naslikani sv.Petar i sv.Pavle, kao i portreti Stefana Prvovenčanog i sina Radoslava sa darovnom poveljom. Autori ovih fresaka su majstori poznate slikarske radionice kralja Milutina.
 
Od nekadašnje bogate riznice manastira Žiče gotovo da ništa nije sačuvano osim relikvije desnice sv. Jovana Preteče okovane srebrom, koju je u manastir doneo sv. Sava, a danas se čuva u katedrali sv. Marije u Sijeni i dela srebrom okovanog časnog krsta iz 13. veka koji se čuva u katedrali grada Pijence, takođe u Italiji.
 

Crkva sv. Petra i Pavla nalazi se istočno od glavne crkve. Potiče iz 14. veka, jednostavne je arhitekture–jednobrodna građevina sa polukružnom apsidom na istočnoj strani. Ozidana je kamenom i opekom. Obnovljena je u 18. veku.

Sopoćani (XIII vek) kod Novog Pazara

Kralj Stefan Uroš I, najmlađi Nemanjin unuk, podigao je Sopoćane blizu sopota – izvora reke Raške – u Rasu, središtu srpske srednjevekovne države. Mesto na kojem je zapisana godina podizanja hrama je oštećeno, pa se na osnovu predstava na freskama pretpostavlja da je gradnja trajala od šeste do sedme decenije XIII veka.

Unutar debelih zidova je Crkva svete Trojice, najznačajniji deo manastira, a duž zidova raspoređeni su trpezarija, kuhinja i zgrade sa monaškim kelijama.

Arhitektura manastirske Crkve sv. Trojice ima sve odlike raške škole. Izgrađena je od tesane sige, prozori su od belog mermera, sve je u klasičnim romaničkim oblicima, bez dekoracije. Spoljna priprata sa zvonikom dozidana je nešto docnije, po stilu bi se moglo reći najverovatnije na kraju 13. veka, kada se arhitektura u Srbiji oslanja na vizantijske uzore.

Uroš se naziva prvim ktitorom, što znači da je već tada postojao i drugi. Nema podataka da li je to bio Milutin, neki crkveni poglavar ili kraljica Jelena, Uroševa majka. Na freskama spoljne priprate oslikan je Dušan kao kralj, pa je moguće zaključiti da su nastale pre 1346. godine kad je Dušan proglašen za cara.

Stručnjaci su ocenili da je sopoćanski živopis najkvalitetnije i stilski najčistije ostvarenje ovog vremena u slikarstvu Vizantije. Ovde su prvi put u našem slikarstvu ilustrovani Vaseljenski sabori, biblijske priče o Josifu, Strašni sud i Rodovno stablo Hristovo. Posebno je značajna istorijska kompozicija „Smrt kraljice Ane Dandolo“: iznad kraljičinog odra stoji njen sin kralj Uroš sa svojim sinovima Dragutinom i Milutinom i ostalim članovima vladarske porodice. Ispred odra kleči kraljica Jelena, žena kralja Uroša. Sličnost ove kompozicije sa predstavom Uspenja je očigledna.

Gradac kod Raške

Manastir Gradac leži na uzdignutoj zaravni iznad Gradačke reke, na obodu šumovitih padina Golije. Udaljen je 21km severozapadno od Raške i 12,5km zapadno od Brvenika i Ibarskog puta. Tačna godina gradnje manastira nije poznata. Smatra se da je završen u poslednjoj četvrtini 13. veka. Zadužbina je Jelene Anžujske. Građena je u tradiciji raške škole.

Manastir je za vreme turske vladavine uglavnom bio bez monaha, a zatim i bez krovnog pokrivača na crkvi koji je odnet. 1910. je postavljen zaštitni krov na manastirsku crkvu, tokom 1963-1975. izvršena je potpuna rekonstrukcija glavne crkve, unutrašnjost hrama je bila u velikoj meri sačuvana. Od 1982. je počela izgradnja konaka i manastir je ponovo oživeo, tadašnji iguman bio je shiarhimandrit Julijan Knežević (1918-2001). Manastir je ženski, sadašnja igumanija je Efimija a duhovnik monaškog sestrinstva otac Vitalije.
 
 
Fotografije: Wikipedia
 

6 thoughts on “Srpske crkve i manastiri u okolini Kopaonika

  1. Mislim da Vam se potkrala greška. Bogorodična Crkva u Studenici (prva faza) završena je deset godina ranije, nego što stoji u ovom tekstu – 1186. osam vekova Studenice obeleženo je 1986. To je sigurno i tome sam prisustvovao.

  2. Manastiri u okolini Kpaonika su lepo predstavljeni. Možda bi bilo još lepše da su Studenica I Sopoćani predstavljeni ne samo kao deo nacionalne već i kao deo svetske kulturne baštine pod zaštitom UNSCO. Slika Studenice sa zabatom portika nije baš instruktivna. Možda bi bila lepša sa sjajnim reljefom trifore na apsidi ili zapadni portal sa Bogorodicom i arhanđelioma.

Оставите одговор

Ваша адреса е-поште неће бити објављена. Неопходна поља су означена *

Ово веб место користи Акисмет како би смањило непожељне. Сазнајте како се ваши коментари обрађују.